Zgodnie z treścią art. 172 kodeksu cywilnego posiadacz nieruchomości niebędący jej właścicielem nabywa własność przez zasiedzenie, jeżeli posiada nieruchomość nieprzerwanie od lat dwudziestu jako posiadacz samoistny, chyba że uzyskał posiadanie w złej wierze. Nadto po upływie lat trzydziestu posiadacz nieruchomości nabywa jej własność przez zasiedzenie, choćby uzyskał posiadanie w złej wierze. Jest to podstawy przepis dotyczący przesłanek zasiedzenia nieruchomości. Zagadnieniem prawnym analizowanym przez Sąd Najwyższy stała się odpowiedź na pytanie, czy do biegu terminu zasiedzenia (dwudziesto – lub trzydziestoletniego) można zaliczyć okres posiadania nieruchomości w zakresie treści prawa użytkowania wieczystego.

    W uchwale zapadłej w sprawie III CZP 8/14 Sąd Najwyższy orzekł, iż do przedmiotowego terminu nie można zaliczyć okresu posiadania nieruchomości w zakresie treści prawa użytkowania wieczystego. Oznacza to, iż czas ten może mieć co najwyżej znaczenie dla zasiedzenia prawa użytkowania wieczystego, które stanowi odrębną kategorię, niż prawa własności nieruchomości.

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany.