Temat bardzo aktualny, ponieważ sądy otrzymują coraz więcej spraw dotyczących umów tak zwanych kredytów frankowych. Są to umowy kredytowe indeksowane lub denominowane w walucie franka szwajcarskiego.

    Najczęściej konsument-kredytobiorca żąda stwierdzenia nieważności umowy, aczkolwiek w pewnych przypadkach strona powodowa może ograniczyć się wyłącznie do żądania stwierdzenia bezskuteczności określonych klauzul umownych, np. klauzul wprowadzających mechanizm indeksacji.

    W uchwale Sądu Najwyższego z dnia 15 września 2020 r. wydanej w sprawie III CZP 87/19 Sąd Najwyższy orzekł, że żądanie uznania postanowienia wzorca umowy za niewiążące konsumenta (art. 385[1] k.c.) nie jest tożsame ani nie zawiera się w żądaniu ustalenia nieważności umowy (art. 58 k.c.). Konieczne jest zatem bardzo precyzyjne formułowanie roszczeń kredytobiorcy w ramach procesu z bankiem, aby nie narazić się na zarzut wydania przez sąd orzeczenia ponad zgłoszone żądanie.

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany.