- Niemalże legendarny w środowisku prawniczym (głównie oczywiście akademickim) problem prawny powstały wokół regulacji zawartej w art. 433 kodeksu cywilnego. Zgodnie z treścią tego przepisu za szkodę wyrządzoną wyrzuceniem, wylaniem lub spadnięciem jakiegokolwiek przedmiotu z pomieszczenia jest odpowiedzialny ten, kto pomieszczenie zajmuje, chyba że szkoda nastąpiła wskutek siły wyższej albo wyłącznie z winy poszkodowanego lub osoby trzeciej, za którą zajmujący pomieszczenie nie ponosi odpowiedzialności i której działaniu nie mógł zapobiec. Norma ta statuuje odpowiedzialność na zasadzie ryzyka.
Uchwała składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego podjęta w sprawie III CZP 63/12 wyjaśniła powstałe wątpliwości. Wyżej wskazana regulacja nie ma zastosowania w przypadku wyrządzenia szkody w wyniku zalania lokalu położonego niżej z lokalu położonego na wyższym piętrze. Sąd Najwyższy uznał zatem, iż w tego rodzaju sytuacjach sprawca szkody odpowiada na zasadach ogólnych. Jego odpowiedzialność jest zatem oparta na zasadzie winy (art. 415 k.c.).
Sąd Najwyższy słusznie odwołał się do podstawowej zasady wykładni prawa stanowiącej, że wyjątków nie interpretuje się rozszerzająco. Tymczasem normę prawną kształtującą odpowiedzialność na zasadzie ryzyka należy kwalifikować do kategorii przypisów wyjątkowych właśnie.
Dodaj komentarz