Przepis art. 5 k.c. nie może być zastosowany, w celu pominięcia skutków upływu terminu wskazanego w art. 568 § 1 k.c. Taki wniosek płynie z uchwały składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 20 czerwca 2013 roku w sprawie III CZP 2/13. Przedmiotowe zagadnienie prawne związane jest z kwestią wygaśnięcia uprawnień z tytułu rękojmi za wady rzeczy sprzedanej.

    Zgodnie z art. 568 § 1 kodeksu cywilnego uprawnienia z tytułu rękojmi za wady fizyczne wygasają po upływie roku, a gdy chodzi o wady budynku – po upływie lat trzech, licząc od dnia, kiedy rzecz została kupującemu wydana. Z kolei art. 5 kodeksu cywilnego to przepis wskazujący na tzw. konstrukcję nadużycia prawa podmiotowego. Norma ta może być używana w sytuacjach absolutnie wyjątkowych, np. w celu zniweczenie podniesionego przez pozwanego zarzutu przedawnienia.

    I tu pojawia się właśnie podstawowy problem. Termin na dochodzenia roszczeń z tytułu rękojmi nie jest terminem przedawnienia, a terminem zawitym, który rządzi się nieco odmiennymi prawami (upływ terminu zawitego powoduje wygaśnięcie prawa, a tak nie jest w przypadku upływu terminu przedawnienia). Ponadto art. 5 k.c. nie może być wykorzystywany do reaktywacji prawa podmiotowego lub jego nieodwracalnej utraty. Służy on jedynie do czasowego przeciwdziałania nadużyciu prawa podmiotowego. Orzeczenie Sądu Najwyższego jest zatem jurydycznie w pełni poprawne, aczkolwiek z pewnością ocenione zostanie korzystniej z punktu widzenia sprzedającego.

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany.