Sprawa o sygnaturze akt III CZP 74/13 była przedmiotem rozważań Sądu Najwyższego w związku z pytaniem prawnym zadanym przez Sąd odwoławczy. Sprawa dotyczyła roszczenia o zadośćuczynienie za śmierć osoby bliskiej, a konkretniej kwestii dziedziczenia tego roszczenia. Zgodnie bowiem z art. 446 § 4 kodeksu cywilnego, jeżeli wskutek uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia nastąpiła śmierć poszkodowanego, Sąd może przyznać najbliższym członkom rodziny zmarłego między innymi odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. Przy czym zadośćuczynienie jest roszczeniem ściśle związanym z osobą uprawnionego, a zatem nie wchodzi w skład spadku. Czy jednak roszczenia takie wygasa wraz ze śmiercią uprawnionego (członka rodziny zmarłego) do jego dochodzenia?

    Ustawodawca przewidział kwestię dziedziczenia roszczenia o zadośćuczynienie przysługującego osobie, która sama doznała rozstroju zdrowia lub uszkodzenia działa. W myśl art. 445 § 3 kodeksu cywilnego roszczenie o zadośćuczynienie przechodzi na spadkobierców tylko wtedy, gdy zostało uznane na piśmie albo gdy powództwo zostało wytoczone za życia poszkodowanego. Zagadnieniem prawnym stała się zatem odpowiedź na pytanie – czy przepis dotyczący dziedziczenia o zadośćuczynienia z tytułu własnego uszczerbku na zdrowiu może być na zasadzie analogii stosowany do dziedziczenia roszczenia o zadośćuczynienie z powodu śmierci osoby bliskiej?

    Sąd Najwyższy wypowiedział się pozytywnie w powyższej kwestii. Zgodnie z uchwałą w sprawie III CZP 74/13 przepis art. 445 § 3 kodeksu cywilnego ma zastosowanie także do zadośćuczynienia przewidzianego w art. 446 § 4 kodeksu cywilnego. Rozstrzygnięcie to należy uznać nie tylko za prawidłowe, ale również za niezwykle istotne dla dochodzenia roszczeń wynikających z czynów niedozwolonych.

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany.