Dnia 17 stycznia 2013 roku Sąd Najwyższy podjął w sprawie II PZP 4/12 w składzie siedmiu sędziów uchwałę wskazującą, iż odszkodowanie, które przysługuje pracownikowi w związku z rozwiązaniem przez niego umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracodawcy (ciężkie naruszenie obowiązków wobec pracownika) nie podlega ochronie, jak wynagrodzenie z pracę, a zatem w zakresie ustalonej przez kodeks pracy możliwości dokonywania potrąceń (art. 87 § 1 k.p.). W sprawie zgłoszono aż dwa zdanie odrębne, co wskazuje wyraźnie na wymiar przedmiotowej uchwały.

    Uchwała zapadła w wyniku pytania prawnego sądu odwoławczego prowadzącego sprawę, w której pracownik dochodził odszkodowania od pracodawcy w związku z rozwiązaniem przez pracownika umowy o pracę z winy pracodawcy. W przedmiotowym postępowania strona pozwana (pracodawca) podniosła zarzut potrącenia własnego roszczenia (z tytułu odszkodowania za nienależyte wykonywanie obowiązków pracownika) z roszczeniem dochodzonym przez powoda. Pracodawca nie dysponował jednocześnie tytułem wykonawczym w odniesieniu do swojej wierzytelności.

    W rzeczonej uchwale Sąd Najwyższy opowiedział się za stanowiskiem, iż odszkodowanie za rozwiązanie umowy pracę z winy pracodawcy nie posiada charakteru i cech wynagrodzenia za pracę (roszczenie z tytułu rozwiązania umowę o pracę ma wszak charakter odszkodowawczy i sankcyjny, a nie jest ekwiwalentem za wykonywaną pracę, który podlega szczególnej ochronie). Stanowisko Sądu Najwyższego oparte zostało zatem przede wszystkim na wykładni językowej norm prawnych zawartych w art. 55 § 1[1] k.p. oraz art. 87 § 1 k.p. Jak już wspomniano w sprawie zgłoszono aż dwa zdania odrębne.

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany.