- Zgodnie z art. 41 § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego jeżeli małżonek zaciągnął zobowiązanie za zgodą drugiego małżonka, wierzyciel może żądać zaspokojenia także z majątku wspólnego małżonków. Z kolei w myśl § 2 tego artykułu jeżeli małżonek zaciągnął zobowiązanie bez zgody drugiego małżonka albo zobowiązanie jednego z małżonków nie wynika z czynności prawnej, wierzyciel może żądać zaspokojenia z majątku osobistego dłużnika, z wynagrodzenia za pracę lub z dochodów uzyskanych przez dłużnika z innej działalności zarobkowej, jak również z korzyści uzyskanych z jego praw, o których mowa w art. 33 pkt 9 k.r.i.o., a jeżeli wierzytelność powstała w związku z prowadzeniem przedsiębiorstwa, także z przedmiotów majątkowych wchodzących w skład przedsiębiorstwa.
Powyższe oznacza, iż egzekucja z całości majątku wspólnego małżonków jest możliwa wyłącznie w sytuacji, w której drugi z małżonków wyraził zgodę na zaciągnięcie zobowiązania. Stosownie do art. 787 Kodeksu postępowania cywilnego zgoda współmałżonka dłużnika musi zostać wyrażona w dokumencie urzędowym lub prywatnym.
Zagadnieniem prawnym, które zostało ostatecznie rozstrzygnięte przez Sąd Najwyższy była odpowiedź na pytanie, czy po ustaniu wspólności majątkowej małżeńskiej możliwe jest prowadzenie egzekucji z ułamkowej części nieruchomości, która przypadnie dłużnikowi, czy też zaspokojenie wierzyciela powinno nastąpić poprzez zajęcie prawa dłużnika do żądania podziału majątku wspólnego stosownie do treści art. 912 Kodeksu postępowania cywilnego.
W uchwale z dnia 17 kwietnia 2015 roku, III CZP 9/15, Sąd Najwyższy orzekł, iż wierzyciel może po ustaniu wspólności ustawowej prowadzić egzekucję z udziału dłużnika w prawie własności nieruchomości wchodzącym uprzednio do majątku wspólnego małżonków. Sąd Najwyższy nie sporządził jeszcze uzasadnienia, natomiast należy wyraźnie zaznaczyć, iż występowały również argumenty za przyjęcie stanowiska odmiennego. Prawidłowa zatem ocena tezy sformułowanej przez Sąd Najwyższy musi zostać wstrzymana do sporządzenia uzasadnienia uchwały zapadłej w sprawie III CZP 9/15.
Dodaj komentarz