- Art. 344 § 1 Kodeksu Cywilnego stanowi, że przeciwko temu, kto samowolnie naruszył posiadanie, jak również przeciwko temu, na czyją korzyść naruszenie nastąpiło, przysługuje posiadaczowi roszczenie o przywrócenie stanu poprzedniego i o zaniechanie naruszeń. Roszczenie to nie jest zależne od dobrej wiary posiadacza ani od zgodności posiadania ze stanem prawnym, chyba że prawomocne orzeczenie sądu lub innego powołanego do rozpoznawania spraw tego rodzaju organu państwowego stwierdziło, że stan posiadania powstały na skutek naruszenia jest zgodny z prawem. Powyższe oznacza, że w przypadku samowolnego naruszenia posiadania, osoba, której posiadanie naruszono może żądać przywrócenia posiadania, chociażby była posiadaczem w złej wierze (np. posiadaczem lokalu bez tytułu prawnego, chociażby z uwagi na wypowiedzenie umowy najmu). Co jednak w sytuacji, kiedy w toku procesu pozwany, któremu zarzuca się naruszenie posiadania, sprzedał nieruchomość, która jest przedmiotem sporu?
W myśl bardzo słusznego orzeczenia Sądu Najwyższego zapadłego w sprawie III CZP 25/16 w dniu 29 czerwca 2016 r. powództwo o przywrócenie posiadania rzeczy (a więc i nieruchomości) nie może być skutecznie dochodzone przeciwko osobie, która naruszyła posiadanie tej rzeczy, jeżeli w toku sprawy przeniosła posiadanie tej rzeczy na inną osobę.
Dodaj komentarz