- § 9 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 roku w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej (odpowiednio stosowało się do pracowników sektora prywatnego w braku odpowiednich uregulowań w układzie zbiorowym pracy, regulaminie wynagradzania lub umowie o pracę) z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju (Dz.U. Nr 236, poz. 1991 ze zm., obecnie uchylone przez rozporządzenie z dnia 29 stycznia 2013 roku roku w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej) stanowił, iż za nocleg przysługuje pracownikowi odbywającemu podróż służbową poza granicami kraju zwrot kosztów w wysokości stwierdzonej rachunkiem hotelowym, w granicach ustalonego na ten cel limitu określonego w załączniku do przedmiotowego rozporządzenia. Nadto w razie nieprzedłożenia rachunku za nocleg, pracownikowi przysługuje ryczałt w wysokości 25% limitu, o którym mowa powyżej. Ryczałt ten nie przysługiwał za czas przejazdu. Przedmiotowych regulacji nie stosowało się, jeżeli pracodawca lub strona zagraniczna zapewniła pracownikowi bezpłatny nocleg.
Przedmiotem uchwały składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego stała się odpowiedź na pytanie, czy zapewnieniem bezpłatnego noclegu dla pracownika w rozumieniu powyższych przepisów jest stworzenie kierowcy możliwości spania w nocy (nocnego snu) w kabinie samochodu.
W uchwale z dnia 12 czerwca 2014 roku (II PZP 1/14) Sąd Najwyższy słusznie orzekł, iż zapewnienie pracownikowi będącego kierowcą odpowiedniego miejsca do spania w kabinie kierowanego pojazdu podczas wykonywania transportu międzynarodowego nie stanowi zapewnienia przez pracodawcę bezpłatnego noclegu w rozumieniu § 9 ust. 4 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju (Dz.U. Nr 236, poz. 1991 ze zm.). W związku z tym w takiej sytuacji pracownikowi przysługują roszczenia wskazane w § 9 ust. 1 – 3 przedmiotowego rozporządzenia, chyba że korzystniejsze regulacje zawiera układ zbiorowy pracy, regulamin wynagradzania lub umowa o pracę.
Warto oczywiście wskazać, że obecnie w zakresie nieuregulowanym układem zbiorowym pracy, regulaminem wynagradzania lub umową o pracę zastosowanie do ustalenia należności pracownika za podroż służbową znajdą przepisy rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 roku w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej, przy czym § 16 tego rozporządzenia dokładnie powtarza treść rozporządzenia z dnia 19 grudnia 2002 roku.
Dodaj komentarz