- W myśl art. 66 kodeksu karnego Sąd może warunkowo umorzyć postępowanie karne, jeżeli wina i społeczna szkodliwość czynu nie są znaczne, okoliczności jego popełnienia nie budzą wątpliwości, a postawa sprawcy nie karanego za przestępstwo umyślne, jego właściwości i warunki osobiste oraz dotychczasowy sposób życia uzasadniają przypuszczenie, że pomimo umorzenia postępowania będzie przestrzegał porządku prawnego, w szczególności nie popełni przestępstwa. W paragrafie drugim tego artykułu wskazano, że warunkowego umorzenia nie stosuje się do sprawcy przestępstwa zagrożonego karą przekraczającą 3 lata pozbawienia wolności. Z kolei w wypadku gdy pokrzywdzony pojednał się ze sprawcą, sprawca naprawił szkodę lub pokrzywdzony i sprawca uzgodnili sposób naprawienia szkody, warunkowe umorzenie może być zastosowane do sprawcy przestępstwa zagrożonego karą nie przekraczającą 5 lat pozbawienia wolności.
Pojednanie się sprawcy z pokrzywdzonym stanowi zatem bardzo istotny element instytucji warunkowego umorzenia postępowania karnego. Ma to wpływ na możliwość zastosowania tej instytucji do przestępstw o wyższej sankcji, niż w wypadku braku takiego pojednania. Zagadnieniem prawnym stała się odpowiedź na pytanie, w jaki sposób przebiega od strony formalnoprawnej pojednanie się małoletniego pokrzywdzonego z jego rodzicem. Znamiennym jest bowiem, iż rodzic małoletniego jest zasadniczo jego przedstawicielem ustawowym.
W toku sprawy, w której wypowiedział się ostatecznie Sąd Najwyższy, do pojednania doszło pomiędzy sprawcą przestępstwa a kuratorem reprezentującym małoletniego pokrzywdzonego. Sąd Najwyższy w sprawie I KZP 9/12 orzekł, iż tego rodzaju pojednanie (między rodzicem a dzieckiem reprezentowanym przez kuratora) jest skuteczne w świetle art. 66 § 3 kodeksu karnego. Wymagana jest jednakże zgoda sądu opiekuńczego na dokonanie tego rodzaju czynności.
Dodaj komentarz